Czy nie powinniśmy przypadkiem opowiadać o swoich planach? Przecież wesprą nas wtedy znajomi i rodzina…
Co złego w tym, że opowiadamy ludziom o swoich projektach? Czy prawo przyciągania nie mówi, że należy powiedzieć o swoich zamiarach i zwizualizować swój cel, tak jakby już był osiągnięty?
(Foto: AlicePopkorn)
Testy robione od 1933 roku pokazują, że ludzie opowiadający o swoich planach rzadziej je realizują. Dzielenie się swoimi planami z innymi zaspokaja naszą świadomość dokładnie na tyle, że stajemy się mniej zmotywowani do ciężkiej pracy.
W 1933 r. W. Mahler odkrył, że człowiek dzielący się rozwiązaniem problemu, które znalazło poparcie u innych, widział je w mózgu jako coś rzeczywistego, mimo że niczego jeszcze nie dokonał.
Nowojorski profesor psychologii Peter Gollwitzer badał od 1982 r. w swojej książce „Symbolic Self-Completion” (streszczenie w PDF) i opublikował niedawno w artykule badawczym „When Intentions Go Public: Does Social Reality Widen the Intention-Behavior Gap?” wyniki nowego testu.
Cztery różne testy przeprowadzone na 63 osobach pokazały, że ci, co trzymali swoje plany w tajemnicy częściej je osiągali niż ci, co je upublicznili. Powodem jest to, że opowiadanie innym o swoich planach zapewnia nam „wstępne poczucie kompletności”.
Podobny test pokazał, że osiągnięcie sukcesu w jednym z podcelów (np. zdrowym odżywianiu) zmniejszało z tego samego powodu wysiłki w celu osiągnięcia innych ważnych podcelów (chodzenia na siłownię).
Jeżeli opowiadamy o swoich planach przyjaciołom, zamiast satysfakcji („Kupiłem nowe buty do biegania i zapisałem się na siłownię. Zrobię to!”) należy okazywać niezadowolenie („Chcę zrzucić te 20 kilo, dlatego skop mi tyłek, jeżeli tego nie zrobię, ok?”).
