Osiągnięcie szczęścia w rodzinie może wydawać się niemożliwe. Przyznajemy jednak, że istnieją szczęśliwe rodziny. Nie tylko na okładkach kolorowych czasopism czy np. wydawanej przez Świadków Jehowy „Strażnicy” ;)
Spotykamy takich rodziców i ich dzieci na co dzień – podczas robienia zakupów, spacerujących po parku, przychodzących na wspólną kolację do restauracji.
Nie wyróżniają się niczym szczególnym, ale widać, że doskonale się rozumieją i są szczęśliwi.
Co o tym decyduje? Te 10 składników.
- Kochający się rodzice. Zawsze może dojść do kłótni, jednak rodzice, którzy unikają kłótni w obecności dzieci i kochają się wbrew wszystkiemu mają najszczęśliwsze dzieci.
- Rodzice przyznający się do winy i biorący na siebie odpowiedzialność. Dzieci są uważnymi obserwatorami. Widząc, że jeden rodzic obwinia drugiego, a ten drugi pokornie milczy, stają się równie brutalne co atakujący rodzic. Jeżeli jednak winę bierze na siebie obydwoje rodziców, dzieci uczą się odpowiedzialności za swoje czyny.
- Rodzice, którzy razem się śmieją. Nie ma nic potężniejszego od śmiechu. Sprawia, że znikają najmniejsze problemy. Spędzając wspólnie czas, śmiejąc się i dobrze się bawiąc, zarażacie tym nastrojem swoje dzieci.
- Rodzice, którzy dzielą obowiązki domowe. Sytuacja każdej rodziny jest inna. W jednej tata może wykonywać więcej robót w domu, w innej – jako jedyny żywiciel rodziny – mniej. Najszczęśliwsze są rodziny, w których obowiązkami nie dzieli się ze względu na płeć. Tatuś i mamusia po prostu wykonują pracę, niezależnie czy są to obowiązki domowe czy też jakieś zadania poza domem.
- Rodzice, którzy nie karzą swoich dzieci. Tak – wiecie, co najlepsze dla swoich dzieci, lecz nie oznacza to, że macie być wobec nich brutalni i zmuszać je do czegoś, na co nie mają ochoty. Zachęcajcie dzieci do bycia lepszymi, lecz narzucajcie sobie ograniczenia w kwestii mieszania się do ich życia, zwłaszcza w późniejszym okresie.
- Rodzice, którzy spędzają czas ze swoimi dziećmi. Telewizja, gry komputerowe, surfowanie w Internecie potrafią wypełnić nastolatkom cały czas i mogą Was nie potrzebować, jednak mniejsze dzieci desperacko potrzebują Waszej uwagi oraz czasu. To właśnie w dużym stopniu zapewnia szczęście w rodzinie.
Możecie spędzić z nimi godzinę na odrabianiu zadania domowego, lecz potrzebują dodatkowej pół godziny tuż po tym. - Rodzice, którzy są dla dzieci przyjaciółmi. Doroślejąc, dziecko potrzebuje Was nie tylko jako rodziców, lecz także jako przyjaciół. Jedyny sposób, aby to osiągnąć – zachęcać je do otwartej rozmowy nt. tego, co dzieje się w ich życiu i nie krytykować ich zachowań. Z drugiej strony, potrzebują Waszej wiedzy, aby podejmować wyważone decyzje.
- Rodzice, którzy znają przyjaciół swoich dzieci. Ludzie, z którymi codziennie spędzamy czas, w dużym stopniu na nas wpływają. Przyjaciele są ważną częścią życia Waszych dzieci, dlatego rodzice muszą coś o nich wiedzieć. Muszą ewentualnie wiedzieć również o tym, że dziecko nie ma żadnych przyjaciół.
- Rodzice, którzy wiedzą, kiedy należy usunąć się w cień. Najlepszymi rodzicami są ci, którzy wiedzą, że im starsze staje się dziecko, tym mniej powinni ingerować w jego życie. Oczywiście decyduje o tym to, czy wczorajsze „dziecko” twardo już stąpa po ziemi i stało się dojrzałym odpowiedzialnym człowiekiem.
- Rodzice, którzy uczą dzieci dobrych nawyków. Najlepszym sposobem są czyny – podawanie dobrego przykładu. Szczęśliwe rodziny odżywiają się zdrowo, jedzą wartościowe pełnoziarniste pieczywo i naturalne produkty. Pamiętają również o codziennych ćwiczeniach fizycznych. Cenią zdrowie i wiedzą, że choroby źle wpływają na ogólną sytuację rodziny.
[via]
Mnie po prostu (nie potrafie tego bardziej „delikatnie” wyrazić) k**wica ogarnia gdy widzę czasami takich „dobrych” rodziców. Jeden z przykładów (było ich ze sto, jeżeli nie więcej). Siedze sobię w jednej z kawiarni w centrum handlowym, pracuje na komputerze. Obok siedzi pozornie szczęśliwa rodzina. Mieli tak na oko trzyletnie dziecko. Podeszło do mojego stolika, widać było że z ciekawością poznaje świat, akurat obmacywało nogę od stołu przy którym siedziałem. Rodzice zaczęli krzyczeć „(imię) PRZESZKADZASZ INNYM LUDZIOM, CHOĆ TU I TO JUŻ”. A to dziecko… pobiegło na drugi koniec obiektu, weszło pod pusty stół, skuliło się i zaczęło płakać. Nie jestem psychologiem (jestem informatykiem :) ), ale tak na „chłopski rozum” wyglądało to, jakby to dziecko bało się SWOICH RODZICÓW bardziej niż pioruna… Nie wyobrażam sobie co się tam w domu dzieje…
Może ktoś się wypowiedzieć na ten temat? Może to tylko moje subiektywne odczucia (tak się składa, że też pochodzę z takiego „dobrego domu”), a może nie?
Co do artykułu – jest świetny, tylko uświadamia jak wygląda u większości polskich rodzin „szczęście”. Może jedna na 50 rodzin stosuje zasady z tego artykułu. Zamiast SZCZĘŚCIA, główną wartością w wielu rodzinach jest DOMINACJA.